تاریخچه پیانو

تاریخچه پیانو

 

همه ما می دانیم پیانو چیست و، همه ما آن را دوست داریم، اما از کجا آمده است؟

 

امروزه ما در حال بررسی تاریخچه پیانو هستیم، منشأ آن و چگونگی تبدیل آن به ساز خانگی که امروزه همه آن را می شناسیم و دوست داریم. 

بیا با ما در زمان سفر کنیم!

 

هنگامی که بیشتر مردم به یک پیانو بزرگ فکر می کنند، شکل و سبک خاصی به ذهن خطور می کند، صفحه صدا بزرگ، سیم های باس بلند و البته چکش. 

این طرح به بارتولومئو کریستوفوری نسبت داده می شود.

 

کریستوفوری در واقع یک استادکار و خالق خبره هارپسیکوردها بود که داستان ما از آنجا شروع می شود. هارپسیکوردها سازهای منحصر به فردی هستند که برای اولین بار در اواخر قرون وسطی اختراع شدند.

 در نگاه اول، هارپسیکورد به دلیل عملکرد کلیدی آن، بر خلاف پیانو، ممکن است تصور یک پیانو را در ذهن به وجود آورد.

 به دلیل این مکانیسم، کاربر قادر به ایجاد هیچ تفاوتی در پویایی (بلندی) صدا در حین پخش نیست - به این معنی که اگر پخش کننده بخواهد آرامتر یا بلندتر پخش کند، راهی برای انجام این کار وجود ندارد.

 

کریستوفوری از این ایده ناامید شد زیرا مانع از استفاده موثر هارپسیکورد در گروه‌های بزرگتر یا با نوازندگان دیگر شد.

 زیرا به سادگی توسط سازهای دیگر، غرق می‌شد. 

به منظور تغییر این، او به طور کامل نحوه تعامل ساز با سیم ها را دوباره پیکربندی کرد. او چکش را انتخاب کرد، زیرا این امکان را به کاربر می‌دهد که هنگام فشار دادن کلیدها با سطوح مختلف نیرو، کنترل بیشتری داشته باشد و سطوح مختلف صدا و دینامیک تولید کند. 

بنابراین پیانوی مدرن متولد می شود!

 

این آهنگسازان برخی از معروف ترین ساخته های خود را در چه سنی نوشته اند؟

 

این ساز در واقع برای اولین بار (به معنای واقعی کلمه، هارپسیکوردی که می تواند صداهای ملایم و بلند را بنوازد) نامگذاری شد.

 

چرا پیانو اینقدر منحصر به فرد است؟

 

برخلاف اکثر سازها، پیانو را می‌توان در دو دسته از سه دسته اصلی سازها قرار داد (اکنون با ظهور سازهای الکترونیکی تعداد بیشتری از سازها وجود دارد)، اما سه ساز اصلی عبارت بودند از: سازهای زهی، سازهای بادی و سازهای کوبه‌ای. 

با این حال، از آنجایی که پیانوها از هر دو سیم و سازهای کوبه ای از طریق چکش استفاده می کنند، ترکیبی عجیب از این دو هستند، این تعامل منحصر به فرد بین سازهای کوبه ای و زهی ساز را کاملاً منحصر به فرد می کند و به آن کمک می کند تا دامنه موسیقی عظیمی از آنچه ممکن است به آن بدهد.

 

 

 

نمونه های اولیه پیانو

 

پس از اینکه کریستوفوری این ساز را ساخت، تا حدود سال 1711 که نویسنده ایتالیایی، Scipione Maffei، در سال 1711 مقاله ای مشتاقانه در مورد آن نوشت، که شامل نموداری از سازوکار بود که به آلمانی ترجمه و به طور گسترده توزیع شد، نسبتا ناشناخته باقی ماند.

 

این مقاله به قدری مورد استقبال قرار گرفت که جرقه موج کاملاً جدیدی، سازندگان پیانو در سراسر اروپا را برانگیخت. 

یکی از این سازندگان گوتفرید سیلبرمن بود که ایده پدال ثابت را نیز وارد پیانو کرد. سیلبرمن در دهه 1730 یکی از سازهای اولیه خود را به یوهان سباستین باخ نشان داد، اما باخ در آن زمان این ساز را دوست نداشت و گفت که نت های بالاتر آنقدر ملایم هستند که محدوده دینامیکی کاملی را ایجاد می کنند.

 

از اینجا عشق و علاقه به پیانو همچنان شکوفا شد. پیانوهای سبک وینی با قاب های چوبی، دو سیم در هر نت و چکش هایی با روکش چرمی ساخته شدند و پایه و اساس پیانوهای مدرن امروزی را تشکیل دادند.

 اصطلاح فورتپیانو اکنون این سازهای اولیه (و بازسازی های مدرن) را از پیانوهای بعدی به دلیل لمس نرم ترشان متمایز می کند.

 

در سال 1777 پایه های پیانوی بزرگ با 7 اکتاو کامل تا سال 1820 ایجاد شد (بیشتر پیانوها قبلاً فقط 5 اکتاو داشتند) - آنها به سرعت به دلیل شکوه و لحن قدرتمند سازهای خود شهرت پیدا کردند و به تدریج بزرگتر، بلندتر و بیشتر شدند. و همچنین محکم ساخته شده اند.

 

 

 

پیانوی مدرن

انقلاب صنعتی همچنین نقش بزرگی در تولید پیانو ایفا کرد، بین سال‌های 1790 تا 1860، فناوری مدرن به این معنی بود که منابعی مانند سیم پیانو با کیفیت بالا برای سیم‌ها، و ریخته‌گری دقیق برای تولید قاب‌های آهنی عظیم که می‌توانستند در برابر تنش فوق‌العاده، مقاومت کنند.

 

چندین پیشرفت مهم نیز در نحوه نواختن پیانو رخ داد. استفاده از یک "کر" از سه سیم، به جای دو سیم برای همه به جز پایین ترین نت ها، غنا و پیچیدگی تربل را افزایش داد و صدایی جامع تر را ارائه داد. 

استفاده از میله Capo d’Astro به جای آگراف در بالاترین تریبل به چکش ها این امکان را می دهد که به سیم ها در موقعیت بهینه خود ضربه بزنند و قدرت آن ناحیه را تا حد زیادی افزایش دهند. 

اجرای سیم‌های بیش از حد که در آن سیم‌ها در دو صفحه مجزا قرار می‌گیرند، طول بیشتری را برای سیم‌های بم برای صدای غنی‌تر فراهم می‌کند.

 

 

 

تنوع در شکل و طرح

 

برخی از پیانوهای اولیه دارای اشکال و طرح هایی بودند که دیگر مورد استفاده قرار نمی گیرند.

به عنوان مثال، «پیانوی مربع» با زاویه ای بسیار تیز بالای چکش ها، با صفحه کلید در امتداد آن قرار دارد. 

پیانوهای مربعی به تعداد زیادی در دهه 1840 در اروپا ساخته شدند.

محبوبیت بسیار زیاد آنها به دلیل ساخت و ساز و قیمت ارزان بود، اگرچه لحن و عملکرد آنها به دلیل تخته‌های صوتی باریک، حرکات ساده و فاصله سیم‌ها که هم ترازی صحیح چکش را دشوار می‌کرد، محدود بود.

به دنبال آن، ساخت پیانوی عمودی، یک نوآوری واقعی مهندسی بود. 

به جای استفاده از همان اکشن پیانوی گرند، اکشن به صورت عمودی برگردانده شد و مانند یک مجموعه بزرگ در انتهای آن چیده شد، با صفحه صدا و بریج ها در بالای کلیدها، و پین های کوک در زیر آنها. اضافه‌کاری این عمل به‌طور چشمگیری بهبود یافته و اندازه پایه‌ها برای فشرده‌تر کردن آنها کاهش یافته است.

 

پیانوهای ایستاده و گرند مدرن از زمان شکل کنونی خود که در پایان قرن نوزدهم ایجاد شد، نسبتاً بدون تغییر باقی مانده اند.

در حالی که پیشرفت‌هایی در فرآیندهای تولید ایجاد شده است و بسیاری از جزئیات فردی این ساز همچنان مورد توجه قرار می‌گیرد، و تعداد کمی از پیانوهای آکوستیک در دهه 2010 با قابلیت ضبط MIDI و قابلیت‌های ماژول صدای دیجیتال تولید می‌شوند.

 

3 نوع پیانو وجود دارد:

 

 پیانوها را می توان به سه دسته تقسیم کرد. پیانوهای گرند، پیانوهای عمودی و پیانوهای دیجیتال. هر کدام از این پیانوها ویژگی های منحصر به فرد خود را دارند که برای نیازها و محیط های خاص پیانیست طراحی شده اند.

 

5 حقیقت در مورد پیانو:

 

5 واقعیت جالب درباره پیانو که شاید ندانید!

کریستوفوری پیانو را اختراع کرد. ... 

برخی از پیانوها بیش از 88 کلید دارند. ...

پیانو قبلا A Pianoforte نامیده می شد. ...

بیشتر پیانوهای گرند بیش از 200 سیم دارند. ... 

پیانوها با گذشت زمان مستهلک می شوند. ... 

پیانوها دارای کلیدهای عاج بودند. ...

پیانوها می توانند تا 990 پوند وزن داشته باشند.

 

جهت هرگونه سوال در رابطه با خرید پیانو با فروشگاه طنین پیانو در تماس باشید.

 

تاریخچه پیانو

 

همه ما می دانیم پیانو چیست، همه ما آن را دوست داریم، اما از کجا آمده است؟

 

امروزه ما در حال بررسی تاریخچه پیانو هستیم، منشأ آن و چگونگی تبدیل آن به ساز خانگی که امروزه همه آن را می شناسیم و دوست داریم. 

بیا با ما در زمان سفر کنیم!

 

هنگامی که بیشتر مردم به یک پیانو بزرگ فکر می کنند، شکل و سبک خاصی به ذهن خطور می کند، صفحه صدا بزرگ، سیم های باس بلند و البته چکش. 

این طرح به بارتولومئو کریستوفوری نسبت داده می شود.

 

کریستوفوری در واقع یک استادکار و خالق خبره هارپسیکوردها بود که داستان ما از آنجا شروع می شود. هارپسیکوردها سازهای منحصر به فردی هستند که برای اولین بار در اواخر قرون وسطی اختراع شدند.

 در نگاه اول، هارپسیکورد به دلیل عملکرد کلیدی آن، بر خلاف پیانو، ممکن است تصور یک پیانو را در ذهن به وجود آورد.

 به دلیل این مکانیسم، کاربر قادر به ایجاد هیچ تفاوتی در پویایی (بلندی) صدا در حین پخش نیست - به این معنی که اگر پخش کننده بخواهد آرامتر یا بلندتر پخش کند، راهی برای انجام این کار وجود ندارد.

 

کریستوفوری از این ایده ناامید شد زیرا مانع از استفاده موثر هارپسیکورد در گروه‌های بزرگتر یا با نوازندگان دیگر شد.

 زیرا به سادگی توسط سازهای دیگر، غرق می‌شد. 

به منظور تغییر این، او به طور کامل نحوه تعامل ساز با سیم ها را دوباره پیکربندی کرد. او چکش را انتخاب کرد، زیرا این امکان را به کاربر می‌دهد که هنگام فشار دادن کلیدها با سطوح مختلف نیرو، کنترل بیشتری داشته باشد و سطوح مختلف صدا و دینامیک تولید کند. 

بنابراین پیانوی مدرن متولد می شود!

 

این آهنگسازان برخی از معروف ترین ساخته های خود را در چه سنی نوشته اند؟

 

این ساز در واقع برای اولین بار (به معنای واقعی کلمه، هارپسیکوردی که می تواند صداهای ملایم و بلند را بنوازد) نامگذاری شد.

 

چرا پیانو اینقدر منحصر به فرد است؟

 

برخلاف اکثر سازها، پیانو را می‌توان در دو دسته از سه دسته اصلی سازها قرار داد (اکنون با ظهور سازهای الکترونیکی تعداد بیشتری از سازها وجود دارد)، اما سه ساز اصلی عبارت بودند از: سازهای زهی، سازهای بادی و سازهای کوبه‌ای. 

با این حال، از آنجایی که پیانوها از هر دو سیم و سازهای کوبه ای از طریق چکش استفاده می کنند، ترکیبی عجیب از این دو هستند، این تعامل منحصر به فرد بین سازهای کوبه ای و زهی ساز را کاملاً منحصر به فرد می کند و به آن کمک می کند تا دامنه موسیقی عظیمی از آنچه ممکن است به آن بدهد.

 

 

نمونه های اولیه پیانو

 

پس از اینکه کریستوفوری این ساز را ساخت، تا حدود سال 1711 که نویسنده ایتالیایی، Scipione Maffei، در سال 1711 مقاله ای مشتاقانه در مورد آن نوشت، که شامل نموداری از سازوکار بود که به آلمانی ترجمه و به طور گسترده توزیع شد، نسبتا ناشناخته باقی ماند.

 

این مقاله به قدری مورد استقبال قرار گرفت که جرقه موج کاملاً جدیدی، سازندگان پیانو در سراسر اروپا را برانگیخت. 

یکی از این سازندگان گوتفرید سیلبرمن بود که ایده پدال ثابت را نیز وارد پیانو کرد. سیلبرمن در دهه 1730 یکی از سازهای اولیه خود را به یوهان سباستین باخ نشان داد، اما باخ در آن زمان این ساز را دوست نداشت و گفت که نت های بالاتر آنقدر ملایم هستند که محدوده دینامیکی کاملی را ایجاد می کنند.

 

از اینجا عشق و علاقه به پیانو همچنان شکوفا شد. پیانوهای سبک وینی با قاب های چوبی، دو سیم در هر نت و چکش هایی با روکش چرمی ساخته شدند و پایه و اساس پیانوهای مدرن امروزی را تشکیل دادند.

 اصطلاح فورتپیانو اکنون این سازهای اولیه (و بازسازی های مدرن) را از پیانوهای بعدی به دلیل لمس نرم ترشان متمایز می کند.

 

در سال 1777 پایه های پیانوی بزرگ با 7 اکتاو کامل تا سال 1820 ایجاد شد (بیشتر پیانوها قبلاً فقط 5 اکتاو داشتند) - آنها به سرعت به دلیل شکوه و لحن قدرتمند سازهای خود شهرت پیدا کردند و به تدریج بزرگتر، بلندتر و بیشتر شدند. و همچنین محکم ساخته شده اند.

 

 

 

پیانوی مدرن

انقلاب صنعتی همچنین نقش بزرگی در تولید پیانو ایفا کرد، بین سال‌های 1790 تا 1860، فناوری مدرن به این معنی بود که منابعی مانند سیم پیانو با کیفیت بالا برای سیم‌ها، و ریخته‌گری دقیق برای تولید قاب‌های آهنی عظیم که می‌توانستند در برابر تنش فوق‌العاده، مقاومت کنند.

 

چندین پیشرفت مهم نیز در نحوه نواختن پیانو رخ داد. استفاده از یک "کر" از سه سیم، به جای دو سیم برای همه به جز پایین ترین نت ها، غنا و پیچیدگی تربل را افزایش داد و صدایی جامع تر را ارائه داد. 

استفاده از میله Capo d’Astro به جای آگراف در بالاترین تریبل به چکش ها این امکان را می دهد که به سیم ها در موقعیت بهینه خود ضربه بزنند و قدرت آن ناحیه را تا حد زیادی افزایش دهند. 

اجرای سیم‌های بیش از حد که در آن سیم‌ها در دو صفحه مجزا قرار می‌گیرند، طول بیشتری را برای سیم‌های بم برای صدای غنی‌تر فراهم می‌کند.

 

 

 

تنوع در شکل و طرح

 

برخی از پیانوهای اولیه دارای اشکال و طرح هایی بودند که دیگر مورد استفاده قرار نمی گیرند.

به عنوان مثال، «پیانوی مربع» با زاویه ای بسیار تیز بالای چکش ها، با صفحه کلید در امتداد آن قرار دارد. 

پیانوهای مربعی به تعداد زیادی در دهه 1840 در اروپا ساخته شدند.

محبوبیت بسیار زیاد آنها به دلیل ساخت و ساز و قیمت ارزان بود، اگرچه لحن و عملکرد آنها به دلیل تخته‌های صوتی باریک، حرکات ساده و فاصله سیم‌ها که هم ترازی صحیح چکش را دشوار می‌کرد، محدود بود.

به دنبال آن، ساخت پیانوی عمودی، یک نوآوری واقعی مهندسی بود. 

به جای استفاده از همان اکشن پیانوی گرند، اکشن به صورت عمودی برگردانده شد و مانند یک مجموعه بزرگ در انتهای آن چیده شد، با صفحه صدا و بریج ها در بالای کلیدها، و پین های کوک در زیر آنها. اضافه‌کاری این عمل به‌طور چشمگیری بهبود یافته و اندازه پایه‌ها برای فشرده‌تر کردن آنها کاهش یافته است.

 

پیانوهای ایستاده و گرند مدرن از زمان شکل کنونی خود که در پایان قرن نوزدهم ایجاد شد، نسبتاً بدون تغییر باقی مانده اند.

در حالی که پیشرفت‌هایی در فرآیندهای تولید ایجاد شده است و بسیاری از جزئیات فردی این ساز همچنان مورد توجه قرار می‌گیرد، و تعداد کمی از پیانوهای آکوستیک در دهه 2010 با قابلیت ضبط MIDI و قابلیت‌های ماژول صدای دیجیتال تولید می‌شوند.

 

3 نوع پیانو وجود دارد:

 

 پیانوها را می توان به سه دسته تقسیم کرد. پیانوهای گرند، پیانوهای عمودی و پیانوهای دیجیتال. هر کدام از این پیانوها ویژگی های منحصر به فرد خود را دارند که برای نیازها و محیط های خاص پیانیست طراحی شده اند.

 

5 حقیقت در مورد پیانو:

 

5 واقعیت جالب درباره پیانو که شاید ندانید!

کریستوفوری پیانو را اختراع کرد. ... 

برخی از پیانوها بیش از 88 کلید دارند. ...

پیانو قبلا A Pianoforte نامیده می شد. ...

بیشتر پیانوهای گرند بیش از 200 سیم دارند. ... 

پیانوها با گذشت زمان مستهلک می شوند. ... 

پیانوها دارای کلیدهای عاج بودند. ...

پیانوها می توانند تا 990 پوند وزن داشته باشند.

 

منبع: https://pianotanin.com/